KELİME OYUNU #5

Kelime oyununun 5.’si olan haftanın kelimelerini Bonheur seçmiş. 

Kelimeler: Kedi, film, keman, hasret, ağaç

    Yıllar sonra tozlanmış raflarının arasından bakan keman’ına elleri gidiyordu ama yok. O cesareti kendinde henüz bulamıyordu Antonya. Her odadan geçtiğinde, sanki varmış gibi gözleriyle Antonya’ya bakıp onu utandırmaya çalışıyor gibiydi. Antonya’da oralı değilmiş gibi, yandan bakarak kontrol edip korkularıyla birlikte odadan kaçıyordu. Aslında bu onun için rutin olmuştu. Kaçmak. Antonya’ya göre kaçmanın anlamı dünyanın en ağır yüküydü. Bu öyle bir yükki, omuzları artık hep çökük geziyordu. Ah Antonya seni anlayan insanların varlığına o kadar ihtiyacın var ki, ellerim uzanamıyor sana. Seni bu halde görmek beni kahrediyor. Antonya’nın yanında sadece kedisi var. Milyonların tanıdığı, aşık olduğu, hayran duyulan adamın artık yanında sadece kedisi var. Kediyi de görseniz, kendini sevdirmez ama asla da Antonya’yı terketmez. 

    Antonya şehirden uzak bir kasabada müstakil bir evde yaşıyor. Evin yakınlarında orman var. Her sabah 06.00’da kalkar elini yüzünü yıkar ve kendini ormana atardı. Bunu genelde sonbaharda yapardı. Ağaçların yaprak dökmesini kendine benzetirdi. Ne acı, ağaçlar bir bütünken, Antonya yapayalnızdı. Yapayalnız olmak sorun değil de, milyonların sevgisini paylaşamayan biri olup yalnız kalmak onu derinden etkiliyordu. Sığındığı tek şey kedisi ve ormanda aldığı nefesleriydi. Hayatında sadece iç sesiyle konuşabiliyordu. Sesi nasıldı kendi bile hatırlamıyordu. Günler birbirinin aynısı devam ediyordu. Ta ki o güne kadar... Antonya keman ustasıydı, keman denilince akıllara ilk Antonya gelirdi. Genç kızların hayallerini süsleyecek kadar yakışıklı, zeki biriydi. Yalnız ölmek Antonya’ya hiç yakışmazdı. Ama oldu. Antonya kalp krizinden ölmüş diye geçti ama literatürde kederden ölmüş diye geçmez. Şimdiyse hasret ile anılıyor. Öldükten sonra önemi tekrardan hatırlanmıştı. Tıpkı bir şairin öldükten sonra şair ilan edilmesi gibi. Boş ve anlamsız. Tüccarlar, duygu sömürerek yapacakları işi biliyordu. Hemen Antonya’nın hayat öyküsünü film yapma derdine düştüler. Yaa, genç Antonya! Hiç düşünür müydün böyle bir ölüm ile sonu! Hayatın güzel olup olmadığını bittiğinde anlarsın özetini bıraktın bana. Umarım şimdi yalnız değilsindir. Güle güle Antonya!