KELİME OYUNU 8

 Bu haftanın kelimeleri sevgili,  Andromeda’dan. 

Kelimeler: maske, bahar, ibiza, roman, çiçek.

       Camdan dışarıyı izliyordum (en büyük hobilerimden biri artık yeni normal hayat sürecinde) insanlar telaşsız, artık kimse bi’ yere yetişmek bile istemiyor sanki. Yetişecek ne iş ne de okul kalmamıştı tabii. Bir tane eski araç var sürekli geçer buradan, kısa süreli de olsa dinlediği şarkılara bizde eşlik ederiz dinleyerek. “Bir kuş çiz yavrum yüzüme göz yaşınla. Bir kuş tel tel kirpiklerim kanat olsun. Bir kuş çırpınan kalbi dudağımda. Bir kuş yavrum sıcaklığın beni bulsun. Bahar gelmiş balam benim. Bahar gelmiş dayanmış. Dalda yaprak bebeciğim. Suda köpük uyanmış. Kuzulara özenmiş kızım benim. Körpe sesler dinlemiş. Ay ışığında yanmış yavrucuğum. Onun için beyazmış.” Şarkının bu nakaratıyla birlikte yüzüme soğuk rüzgar çarpıyordu. Böyle saniyelerin anlamını yitirdiği zamanlar vardır, her düşüncenin sonunda bir tebessümle kabullenişler vardır. Bir şarkı bizi zaman kavramını yok sayarak 1000 km öteye bile götürebiliyor. Hani derler ya “leyla mısın” diye. Ufak süreli leyla oluyorum böyle anlarda. Gökyüzüne bakıyorum, derin bir nefes çekiyorum ciğerlerime. Tam o sırada gözlerimi kapıyorum, güneş hüzmesi vuruyor gözlerime(buna bayılıyorum!) garip bi’ telaş pırpır ediyor yüreğim bir ilkokul çocuğunun okuma bayramındaki heyecanı gibi. Şu karlı, soğuk günlere inat bahar’ın hafif ılık ısısı tenime vuruyor. Yürüyorum, çok kalabalık. Kimse de maske yok, her şey ama her şeyi unutacak kadar geride bırakmışız. Maskesiz olmayı garipsemiyor bile kimse. Herkeste bir telaş var, onlar telaşlı hareket ederlerken ben onları izliyorum, onlarla gülüyor, onlarla birlikte şaşırıyordum. Hep hayalini kurduğum Barselona’dayım eveet! Nasıl mutlu olmayayım görsellerden gördüğümden daha da güzel her şey. Ben güneş hüzmesinin yüzüme vurmasının mutluluğuyla insanları izlerken bir tavsiyeye bile denk geliyorum, “Ibiza’ya mutlaka git” yaa diyorum hayal falan ama bunu da değerlendireyim... hayal kurmak yaptığım en güzel işlerden biri. Şu an bunu yazarken saat 18.54 fakat gözüme hala güneş hüzmesi geliyor ve ben öylece sırıtarak aktarıyorum düşlerimi. Bu hayat bir roman olsaydı eğer, hayal kurma sayfasına bir çiçek koyar kuruturdum. O sayfa’ya verdiği kokuyu koklar koklar dururdum!