BEYHUDE

    Garip bi’ şarkı, nereden öğrendiysem nakaratı dönüyor duruyor ritimli şekilde kulağımda. Yürürken ritimlerine uygun adım atıyorum ama bunu kimse anlamasın diye mücadele veriyorum. Gökyüzüne bakarak yürümece oyununa geçiyorum, cezası yere çakılmak. Göze aldım ki, göze aldım ki deyip tırsıyorum. Düşmek sorun değil de, birilerinin görmesi sıkıntılı. Küçükken de bisiklet sürerken tümsekte hep düşerdim. Bilirdim ama sanki inatlaşıyordum tümsekle. Neyse ben büyüyünce bunu da öğrenirim rahatlığıyla çocukluğun keyfini sürerdim. Hiç büyükmekte istemezdim zaten. Büyümek isteyen çocuklara da asla anlam veremezdim. Yanılmadığım güzel isteklerden biriymiş, kucaklıyorum küçüklüğümü. Galatasaray’lı bisikletim vardı ama Ebru Gündeş(neden?) kasedini ilk kim alırsa onun istediği takımı tutacağım dediğim için mecburi Fenerbahçe’liydim. Ama bu durumdan asla hoşnut değildim. Ben yine de inatla Fenerbahçe şampiyon diye gezerdim. Neyse ki 18 yaş dönümü diye bir şey var, bence herkesin 18’ine girerken hayatında değiştirdiği bi’ şeyler vardır. Ebru Gündeş kasedi uğruna kaç sene Fenerbahçe taraftarlığıma son verip canım takımım Galatasaray’a artık gönül verdiğimi bağırarak bile söylemeye başlamıştım. Ne kadar boş dert tasa edinmişim. Şimdi düşününce gülümsüyorum. Her takım çok güzel, kendine göre başarıları var ama bence gönül işi. Velhasıl kelam, büyüyoruz. Artık değişim için 18’i bekleyecek bir zaman dilimi de yok. Ölçüp, tartıp, biçiyorum tak tak tak işleme koyuveriyorum. Büyümek, gelişmek, ilerlemek biraz sancılı ama sonucu güzeel.

KELİME OYUNU 8

 Bu haftanın kelimeleri sevgili,  Andromeda’dan. 

Kelimeler: maske, bahar, ibiza, roman, çiçek.

       Camdan dışarıyı izliyordum (en büyük hobilerimden biri artık yeni normal hayat sürecinde) insanlar telaşsız, artık kimse bi’ yere yetişmek bile istemiyor sanki. Yetişecek ne iş ne de okul kalmamıştı tabii. Bir tane eski araç var sürekli geçer buradan, kısa süreli de olsa dinlediği şarkılara bizde eşlik ederiz dinleyerek. “Bir kuş çiz yavrum yüzüme göz yaşınla. Bir kuş tel tel kirpiklerim kanat olsun. Bir kuş çırpınan kalbi dudağımda. Bir kuş yavrum sıcaklığın beni bulsun. Bahar gelmiş balam benim. Bahar gelmiş dayanmış. Dalda yaprak bebeciğim. Suda köpük uyanmış. Kuzulara özenmiş kızım benim. Körpe sesler dinlemiş. Ay ışığında yanmış yavrucuğum. Onun için beyazmış.” Şarkının bu nakaratıyla birlikte yüzüme soğuk rüzgar çarpıyordu. Böyle saniyelerin anlamını yitirdiği zamanlar vardır, her düşüncenin sonunda bir tebessümle kabullenişler vardır. Bir şarkı bizi zaman kavramını yok sayarak 1000 km öteye bile götürebiliyor. Hani derler ya “leyla mısın” diye. Ufak süreli leyla oluyorum böyle anlarda. Gökyüzüne bakıyorum, derin bir nefes çekiyorum ciğerlerime. Tam o sırada gözlerimi kapıyorum, güneş hüzmesi vuruyor gözlerime(buna bayılıyorum!) garip bi’ telaş pırpır ediyor yüreğim bir ilkokul çocuğunun okuma bayramındaki heyecanı gibi. Şu karlı, soğuk günlere inat bahar’ın hafif ılık ısısı tenime vuruyor. Yürüyorum, çok kalabalık. Kimse de maske yok, her şey ama her şeyi unutacak kadar geride bırakmışız. Maskesiz olmayı garipsemiyor bile kimse. Herkeste bir telaş var, onlar telaşlı hareket ederlerken ben onları izliyorum, onlarla gülüyor, onlarla birlikte şaşırıyordum. Hep hayalini kurduğum Barselona’dayım eveet! Nasıl mutlu olmayayım görsellerden gördüğümden daha da güzel her şey. Ben güneş hüzmesinin yüzüme vurmasının mutluluğuyla insanları izlerken bir tavsiyeye bile denk geliyorum, “Ibiza’ya mutlaka git” yaa diyorum hayal falan ama bunu da değerlendireyim... hayal kurmak yaptığım en güzel işlerden biri. Şu an bunu yazarken saat 18.54 fakat gözüme hala güneş hüzmesi geliyor ve ben öylece sırıtarak aktarıyorum düşlerimi. Bu hayat bir roman olsaydı eğer, hayal kurma sayfasına bir çiçek koyar kuruturdum. O sayfa’ya verdiği kokuyu koklar koklar dururdum!

Melis’a

    Yazıyorum, yazıyorum, siliyorum. Kafamı topluyorum, siliyorum. Kafamın yerinde bile olduğundan şüpheliyim. Galiba iç savaş yaşıyorum şu sıralar. Öyle bi’ savaş ki bu, bazen dönüp buna mı kafa yoruyorum dediğim şeye saatlerimi ayırıp bin tane düşünceyle boğuşurken buluyorum. Kendi kalesine gol atan orta saha oyuncusu gibiyim. Sağım solum belli değil sanki. Şu sıralar melisa çayı yoldaşlığımı yapıyor. Aramız çok iyi. (Şiddet yanlısı olsaydım şiddet ile önerirdim, o yüzden ben şiddetsiz öneriyorum) Fiziksel acılar bile uyuyunca hissedilmiyorken, iç savaşta yıpranan hisler uyurken bile kabusları ile eşlik ediyor. Bu öyle bir kabus ki, kan revan içinde olmaktan ziyade sarılmanın ne kadar aşağılayıcı olduğunu ve yine fiziksel bi’ acıya razı gelmeye yeltenmek gibi şeyler işte. Hayatın neler sunmadığı, neler sunmasını istediğin, sunulanı nasıl değerlendiğin garip bi’ filmin içerisindeyiz. Birbiriyle bağlantısı olan iki film gibiyiz bazen. Bazen sezonu hiç olmadığı yerde, bazen hiç beklenmeyen finalle, bazense tahmin edilenler gibi son buluyor filmimiz. Yaşamak güzel bi’ şey demek için zıttını bilmemiz gerekiyor. Öyle ki sevmek de bi’ seçim işidir. Gün oluyor göklerdeyim ayaklarım yere değmiyor, gün oluyor şu evrende yer kaplıyormuş gibi sığınıyorum benliğime. Bazen bu filmin ilerleyen sürelerinde nasıl şekil alacağını merakla bekliyorum bazen elektrikler kesilse de öylece dursa bu film diyorum. Canlı olmak böyle bi’ şey olmalı. Güzel şeyler vadetmek isterdim ama gerilim seviyoruz belki. Evet evet duyguları da biraz olsun biz seçebiliyoruz, değiştirebiliyoruz. Baygınlık sonrası kendine gelme anın vardır ya garip bir enerji damarlarında dolanıyor sanki. Ben şeyi seviyorum galiba dibe kadar çöküp bi’ an da zıplamayı. Bu da benim mizacım olsun, hayata karşı. Yazıya başlarken kolay oluyor da bitimine geldiğim de hep duraksıyorum, asla nokta koyamıyorum ya bazen bunları hayatımda farklı şeylerde de yaptığım oluyor bitmesi gereken olaylara/ilişkilere nokta koyamamak gibi. Şimdi ben çok güzel bir son yapmışım gibi davranacağız. Öyle işte melisa çayım bitti, uyurum birazdan.

     

PALYAÇO SÖYLEDİ BEN YAZDIM 3

     Söyle palyaço söz bu sefer her dediğini eksiksiz yazacağım. Biliyorum ne kadar yoruldun ve hala yorulmaktasın. 

     Ümitlerin yetmediği yerler var. Umut etmenin bile hiçbir anlamı olmayan yerler var. Halbuki ufak bi’ umut bile yeterdi bazen devam edebilmek için şu gri dünyaya. Hayat seçimlerden ibaret değil Melis, hayat dayattıklarından ibaret. Sen de şaşırmıyorsun artık olduğu gibi kabul ediyorsun baksana söylediğim her şeyi sorgulamadan yazıyorsun. Önceden olsa umutlardan bahsederdin. Renklerden, güzelliklerden hatta çirkinliklerin bile güzel bi’ yanını söylerdin. Hep durdururdun, uzun bi’ süredir şaşırmayan bana bile bu duyguyu lütfettin. Yaa Melis, aynı sofrada farklı renkleri değil olduğu gibi griyi görüyoruz, elimizi nereye atsak ya bardak düşecek ya şişe kırılacak bu nasıl gri bile demiyorsun. Olduğu gibi olacağı gibi kabul etmeyi öğrenmek de sen istersen buna. Bi’ şeylere hep isim koyma sanatıdır bu da. Kalbini tutmak yetmiyor, canım tam buradan acıyor demeden anlatamıyorsun. Hatta Melis iyi dinle beni, canının yandığıyla kalıyorsun bu hiç şaşmadı bin küsür yaşındayım, küsürleri saymayı bırakalı epey oldu, vazgeçmişliğim bin yaşındayken başlamış belli ki. İşte ben bu yüzden derim sana hep sayılar da can yakar diye. Bak bi’ an o günlerde ki griliklerime gittim. İnsanlar diyordu ki, “karamsarsın” evet gerçeklerden bahsederken hep bu karşılığı aldım karşımdaki renklilerden. Gerçeklere, dayatılanlara nasıl bu kadar geç fark edebildiklerine olabildiğince şaşkınım. Bak sana bir sır vereyim; birini seversin hatta dur cümlem bitmeden söyleyeyim sevme Melis, sevmemelisin. Sevmenin içinde sevgiden çok acı vardır, pişmanlık vardır, keder vardır, kavuşamamak vardır. Bir iki güzel gün hatırına çekilmeli midir? Bunu sormam bile çok saçma. Türkülerin sözlerine bak hatta şu an çalıyor bunu seviyorum... Garip bir iletişim yaşıyorum şu türkülerle. Ama hepsinde de ümitsizlik tadı alırım kekremsi kekremsi. Çığlıklara anlamlı söz verip besteliyorlar işte. Bu duyduğum en güzel çığlık diyebilirim sana. Aslında anlatacağım çok şey var ama onlara kelime bulamıyorum Melis! Çığlıklar atabilirim, ona da komşular müsade etmiyor işte! Ne diyeyim Melis hem renkleri görüp ne grinin içinde olmak nasıl bi’ duygudur onun cevapları da sen de. Seni masada aynı renkler içinde görmek biraz hüzün verdi bana. Yine de hoş geldin yanıma. Benim pencerem dardır ama ikimize de yeter...

KELİME OYUNU 7

      Sabah uyandığında, “alarmdan erken uyandım” rahatlığıyla güne başlamıştı. Yavaş yavaş günlük rutinlerini yerine getirip iş görüşmesine gidecekti. Hatta erken uyanmışken kendime kahve yapayım diye düşünüyordu. Gözü saate ilişti Adrienne’nin. Eyvahlar olsun! Alarm meğer bir saat önce çalmış ve duymamış! Adrienne’nin bu işe çok ihtiyacı vardı. Kendi giderleri, sağlık ya da ev ihtiyaçları için değildi tabii. Adrienne koruyucu ailelik yapıyor denilebilir. Evinin yakınlarında çocuk esirgeme kurumu bulunuyor, o ise her hafta hepsine hediye alır, başlarını okşar sevgisini kimseyi ayırt etmeden gösterirdi yavrucaklara. Hepsinin abla-annesiydi Adrienne. Onların en temel ihtiyacı olan sevgiyi veriyordu ama çocukların her dilediği oyuncakları, giysileri de onlara almak istiyordu. Adrienne’nin gözünün önünden hepsi geçiyor o telaşla gömleğinin düğmelerini yanlış iliklediğini farkediyor sonunda! Kendine, alarmına hatta o an dünyadaki herkese sinir oluyordu. Akşamdan hazırladığı kıyafetlerini alelacele giyindi. Masanın üzerinde duran kırmızı elmayı çantasına attı. Hemen evden çıktı. Adrienne çok bakımlı bir kadın, makyaj yapmadan dışarı bile çıkamaz. Ama maalesef makyaj bile yapamamıştı. Adrienne en kötü gününün bugün olacağını işi kaybedeceğini düşünerek yola koyuldu. E tabii makyaj yapmadığını sokakta farketti. Gözüne iliştirdiği arabaya doğru adımlarını attı, arabanın aynasıyla kendine nefretle ve bir o kadar da telaşla bakıyordu. Saçlarını düzeltti. Kendini telkin etmeye başladı. 

-Eveet her şey güzel olacak, en azından saçlarım güzell. 

Evet pek işe yarıyor gibi gözükmüyordu ama hızlıca koşuyordu taksi durağına doğru. Küçük bir çocuk peşine takıldı:

-abla, ablacığım yağmur yağacak! Şemsiye satıyorum, almak istemez misin?

Adrienne’nin çocuklara olan zaafını bir kenara koyarak, bir de yağmur yüzünden saçlarım berbat hale gelmesin diye düşünüp küçük çocuktan şemsiyeyi satın aldı. Taksiye bindi iş başvuru saatine yetişemese de, hiç problem olmadan görüşmeyi gerçekleştirdi. Tabii bu arada ne yağmur ne kar hiçbir şey yağmadı. Güneşli bir günde ofiste şemsiyeyle dolaşan bir tek kendisiydi... İşi artık almış haftaya işe başlayacak, bütün telaşa değmişti yani bütün mücadele. Şarkılar söyleyerek evine dönerken şemsiye satan çocukla karşılaşır bu sefer elinde fotoğraf makinası! Yaklaşır çocuğa doğru. 

-Şemsiye işime yaramadı ama, bugünün bir anısı olarak seninle bir fotoğrafım olsun istiyorum küçük! Dedi. Çocuğun başını okşadı evine doğru yol almaya başladı Adrienne. O fotoğrafı da odasındaki diğer fotoğrafların yanına iliştirdi. Çocuklar için verilen mücadelenin tadı bambaşkadır dedi ve hayatına devam etti Adrienne.

Bu haftanın kelimelerini ben verdim ama neredeyse en son katılanda ben oldum maalesef işlerimden dolayı bu saate kadar sarktı. Şimdi yazılanları büyük bir heyecanla okumaya başlayacağım🎈

Kelimeler: Kırmızı elma, ayna, gömlek, şemsiye, fotoğraf

KELİME OYUNU 6

     Bu haftanın kelimelerini sevgili,     Momentos seçmiş.

Kelimeler: Serçe, bisküvi, ıslık, kelepçe, mucize.

    Mucizelere inanır mısın? Bi’ kurtuluşu var mıdır bu olanların? Peki ya aşk, sevgi? Bunlardan eser kaldı mı? Ya da hep masallarda, filmlerde miydi böylesine güzel duygular? Hiç yok mu gerçek yaşanmış, sonucu mutlulukla biten yaşam anısı? Evet nefes bile almadan peşpeşe bu soruları her gün penceresine konan serçeye bunları soruyordu yalnızlıktan düşüncelere boğulan genç kız. Serçe de ne yapsın, genç kızın penceresine ufaladığı limonlu bisküviyle karnını doyurma telaşında. Genç kıza sorsan, anlıyor gibi bakışlarla karşılık veriyor serçe. Genç kızın yalnızlığını bölüşüyor, o hep gelir ıslık çalar, genç kız en sevdiği limonlu bisküvisini aldığı gibi pencereye koşar, anlatır, sorar içini döker kısaca. Bazen hayat böyledir, cevap alamayacağını bilirsin ama paylaşmanın verdiği mutluluk yeterli gelir. Bazen bir derdini bazen limonlu bisküvini paylaşmak. O genç kıza sorsanız, mucize nedir diye? Serçenin cevap vermesidir der, serçeye sorsanız, hep limonlu bisküviyi yemek der. Genç kıza serçe, dediklerin hayal ürünü dese bile, düşüncelere kelepçe vurulamaz, yine düşünür, yine dert yanar. 

          Gelecek haftanın kelimeleri: kırmızı elma, şemsiye, gömlek, ayna, fotoğraf

AĞAÇ EV SOHBETLERİ #72

Bu haftanın konusunu, Kayıp Fısıltı vermiş.  

Konu: Hepimizin fark ettiği gibi iklim hissedilir derecede değişti. Peki sizce bu değişimin ülkemizde ya da sizin yaşadığınız alanda/şehirde yarattığı en büyük etki ne? Bu saatten sonra geri dönüş olur mu?

Bence birçoğumuzun ele alacağı en başta su olacaktır. Alarm vermeye başladı çoğu yerde. Su deyince akla sadece musluklardan akan su veya içtiğimiz su gelmemeli elbette. Gıda alanında bizi kesinlikle geriye atacak. Çiftçiler, kuru toprakla ne yetiştirebilir ki? Bazı yerlerde “su nedeni ile tarım yapmayın” diye uyarı bile verilmiş. E canım elma yemeyelim bu yılda, demek gerçekten çok cahilce bir yaklaşım olur. Üretim yoksa, tüketim ne olacak? Bir insanın günlük olarak alması gereken vitaminler vardır. Bu tabii ki sağlığı da etkileyecek. Bir de dünyayı virüs salmışken... Felaket senaryoları dönüyor duruyor kafamın içinde. Bu saatten sonra geri dönüşüm olacağını pek düşünmüyorum. Büyüklerimizden hep duymuşuzdur “Ağustos’ta kar yağardı” diye hayretle söylenirmiş. Muhtemelen böyle bir döngünün içerisindeyiz, pek hakim olmamakla birlikte böyle düşünüyorum. Umarım, kafamdaki felaket senaryoları, gerçekleşmez!

KELİME OYUNU #5

Kelime oyununun 5.’si olan haftanın kelimelerini Bonheur seçmiş. 

Kelimeler: Kedi, film, keman, hasret, ağaç

    Yıllar sonra tozlanmış raflarının arasından bakan keman’ına elleri gidiyordu ama yok. O cesareti kendinde henüz bulamıyordu Antonya. Her odadan geçtiğinde, sanki varmış gibi gözleriyle Antonya’ya bakıp onu utandırmaya çalışıyor gibiydi. Antonya’da oralı değilmiş gibi, yandan bakarak kontrol edip korkularıyla birlikte odadan kaçıyordu. Aslında bu onun için rutin olmuştu. Kaçmak. Antonya’ya göre kaçmanın anlamı dünyanın en ağır yüküydü. Bu öyle bir yükki, omuzları artık hep çökük geziyordu. Ah Antonya seni anlayan insanların varlığına o kadar ihtiyacın var ki, ellerim uzanamıyor sana. Seni bu halde görmek beni kahrediyor. Antonya’nın yanında sadece kedisi var. Milyonların tanıdığı, aşık olduğu, hayran duyulan adamın artık yanında sadece kedisi var. Kediyi de görseniz, kendini sevdirmez ama asla da Antonya’yı terketmez. 

    Antonya şehirden uzak bir kasabada müstakil bir evde yaşıyor. Evin yakınlarında orman var. Her sabah 06.00’da kalkar elini yüzünü yıkar ve kendini ormana atardı. Bunu genelde sonbaharda yapardı. Ağaçların yaprak dökmesini kendine benzetirdi. Ne acı, ağaçlar bir bütünken, Antonya yapayalnızdı. Yapayalnız olmak sorun değil de, milyonların sevgisini paylaşamayan biri olup yalnız kalmak onu derinden etkiliyordu. Sığındığı tek şey kedisi ve ormanda aldığı nefesleriydi. Hayatında sadece iç sesiyle konuşabiliyordu. Sesi nasıldı kendi bile hatırlamıyordu. Günler birbirinin aynısı devam ediyordu. Ta ki o güne kadar... Antonya keman ustasıydı, keman denilince akıllara ilk Antonya gelirdi. Genç kızların hayallerini süsleyecek kadar yakışıklı, zeki biriydi. Yalnız ölmek Antonya’ya hiç yakışmazdı. Ama oldu. Antonya kalp krizinden ölmüş diye geçti ama literatürde kederden ölmüş diye geçmez. Şimdiyse hasret ile anılıyor. Öldükten sonra önemi tekrardan hatırlanmıştı. Tıpkı bir şairin öldükten sonra şair ilan edilmesi gibi. Boş ve anlamsız. Tüccarlar, duygu sömürerek yapacakları işi biliyordu. Hemen Antonya’nın hayat öyküsünü film yapma derdine düştüler. Yaa, genç Antonya! Hiç düşünür müydün böyle bir ölüm ile sonu! Hayatın güzel olup olmadığını bittiğinde anlarsın özetini bıraktın bana. Umarım şimdi yalnız değilsindir. Güle güle Antonya! 

AĞAÇ EV SOHBETLERİ #71

   Merhaba, bu haftanın ağaç ev sohbet konusunu, kaplandiary seçmiş.

   Konu: Görece bir kavram olan mutluluğun TDK sözlüğündeki karşılığı, “bütün özlemlere eksiksiz ve sürekli olarak ulaşılmaktan duyulan saadet” olarak açıklanmakta. Peki sizin için mutluluk nedir? Mutluluk sürekli olarak elinizde tutabileceğiniz bir şey mi?

    Bazı kelimelerin anlamlarından ziyade hissettirdiklerinin hiçbir dilde açıklaması yoktur kendi kanaatimce. Mesela mutluluk nedir diye düşünmeye başlayınca, hemen yaşadığım mutluluklar geldi aklıma. Onları buraya döksem yine bile anlatamam sanırım. Hatta nedense mutluluk deyince hep hayalgücümdeki gözümle kalbimin yanında bembeyaz bir bulut yerleşiveriyor. Mutluluk aslında evet tam da bulut gibidir. Kimi zaman, güneşe bırakır sahnesini, kimi zaman öfkeli bir dev gibidir şimşek çakar, kimi zaman yaramaz bir çocuk gibi ağlar! Olumsuz bi’şeyin olumlu mu olumsuz mu olduğunu anlamak için olumlu halini görmemiz gerekir sonuçta, değil mi? 

     Mutluluk, önemsenmektir. Evet sanırım böyle bende ki yeri. Mutlu olduğum anların altında çoğunlukla önemsenmek yatıyor. 

   Yayınladıktan sonra camdan dışarı bakıyordum o kadar güzel görünüyordu ki bulutlar, aynı kalbimin yanındaki bulut gibi hemen paylaşmak istedim sizinle de🌸

      

PALYAÇO SÖYLEDİ BEN YAZDIM 2

 

Tam uykuya dalacakken “rezil olduğum anlar” vtr’si dönüyor, dönüyor bi’yerden komikte geliyor ama işin içinde kendim olduğu aklıma geldikçe garip bir telaş sarıyor beni. Hayır yani hangi akla hizmet, neden, nasıl öyle yaptım, dedim neyse iç muhasebemi dışa vurmamak için geldim zaten. Konu konuyu açar elbet diyerekten... Özlemenin lütuf olduğunu düşünüyorum şu sıralar. Önceleri üzücü bi’şeymiş gibi düşünüyordum. Şöyle baktım da, özlemeyi istememek, aklına geldiğinde tadını kaçıran bir hayattansa sonuna kadar özlem dolu yaşamak bana ümitli bi’işmiş gibi geliyor. İlla özlediğin bi’şeyler vardır senin de. Düşünsene, özlemek yerine kaçmak istediğini, hafızalardan silinmesini istediğini. Artık özlem duyduğumda üzülmeyi değil de heyecanlamayı öğrettim kendime. Peki ya, şarkılarla yaşadığın dönemi pekiştirmek nasıl bi’şeydir ya? “Aa bu şarkı Zonguldak işte!” “Sesi açsana, sene 2009 şu an bir saniye...” bu konuda tek olmadığıma o kadar eminim ki bütün hafızamı bunlarla dolduruyor olmaktan da pişman değilim ya neden olayım ki? Bir bakıyorum oturduğum yerden 8 yıl öncesine gidiyorum, böyle bi’hizmet var mı? Misler gibi işte. Özlemek lütuftur. Lütuftur özlemek. Ekmek banarım, bu cümleye. Umarım üzüleceğimiz değil de, özleyebileceğimiz bugünler yaşarız. (Tabii yaşanması mümkün değilse, ikinci ihtimaller. Fazla mı garanticiyim? Bunu da düşüneyim bir ara.)

KELİME OYUNU 4

Öncelikle ilk defa katıldığım ve dördüncüsü olan kelime oyununa bir şeyler yazacağımdan, biraz heyecanlıyım umarım bu heyecanı güzel yönlendirebilirim. Bu haftanın kelimelerini https://benhnf.blogspot.com/?m=1 vermiş. 

Kelimeler: YEŞİL-ŞİİR-BAHARAT-YOL-SABAH

      Her yeni başlangıçlar için Pazartesi gününü bekleriz, sabah olsun başlarım diye bir tür motivasyon ve erteleme işine girişiriz. Tabii ki de sabah kelimesi ile başlamayacaktım ama işte bilirsiniz ki bazı alışkanlıklar bizi bırakmamakta ısrarcı. Gözümü kapattım elime rast gele bir kitap aldım. Denk gelişe bir sayfayı açtım. Bir anda 1950’li yıllara gittim. İstanbul’un hanımefendileri, beyefendileri arasına onların farkedemeyeceği şekilde yerimi aldım. Ben şaşkınlıkla gezinirken onlar normal yaşantısına devam ediyor. Zannederken karşı yol’a geçmek için adım atmamla birlikte bisiklet çarpacaktı. Bisikleti de pek janti, uzaktan 50 kişiye baktırsan hepsi o yeşil bisikleti gözüyle süzer, öyle göz alıcıydı. Önündeki sepetinden gelen taze çekilmiş baharatların kokusunu yaklaşık 70 yıl sonrasında bile alabildim. Tokken bile acıktırır o kadar nefis ki. Bana çarpacak olan bisiklete bi’ şiir yazmadığım kaldı ama ne yapayım, görsen sen de gözlerini alamazdın, koklamaktan geri kalamazdın. Öyle güzel ki kitaplar 70 yıl önceki taze olan kokuyu hissettirebiliyor. Bisikletli genç çocuğa el salladım fötr şapkasını kaldırdı tebessümünü de eksik etmedi. Canım çocuk! Ne şanslısın keşke yer değiştirebilsek. Kitabı kapatıp günümüze döndüm, bazen diyorum ki keşke daha uzun süre dahil olabilseydik. Güle güle janti yeşil bisikletli, fötr şapkalı çocuk! 

AĞAÇ EV SOHBETLERİ 70

            AĞAÇ EV SOHBETLERİ 70

Kelime oyununu beklerken dayanamayıp ağaç ev sohbetine katılayım dedim. Güzel şeylerle meşgale olunca şahane heyecan veriyor insana.

Ağaç ev sohbet konusu: “Konu ne olursa olsun, kişi veya nesnelere ikinci şans verilmeli mi?” 

Nedense iç sesim birden “kaç iki?’ dedi. Kin tutmayı uzun süre aklımda tutacak kadar hamal değilim genelde 2,3,4,5 şans ise gönlüm el verdiğince açıktır. Aslında şöyle bir baktım da neden yani? Neden bu kadar şans vermeye gönüllüyüm? Zaten belli! İkinci şans aslında nedir? İkinci şans kendini ikna etmek istediğin için verilen bir umuttur. “Ya o öyle biri değildi, bu nesne böyle yapmazdı, mutlaka kafası karıştı(?), yanıldı, şaşırdı ve sonucunda beni üzdü, olumsuzlukları dayattı. Hayır arkadaşlarım, kardeşlerim maalesef hayır. Elbet kimse bir değil ama bazı kelimelerin anlamları aynıdır. Sevgi mesela. Sevdiğinin ayağına taş değsin ister miydin? Bile bile üzer miydin? Ruhsal bir problemi yoksa böyle  bir şey istemez. Asla da kısıtlamaktan/ kısıtlamaktan yana değilim. Canın istiyorsa 2,3,4 kere şans ver. Belki 8.’de anlarsın belki 2.’de. Sonuç asla değişmez, kendini ikna edersin “verdiğin önem, değer senden kaynaklı karşındakinden değil” Yaşayarak öğrenmek, düşe kalka gerçeklere yürümek çok güzel.

PALYAÇO SÖYLEDİ BEN YAZDIM

Selam dostum, 

Yaşını, konumunu, kimliğini, yetkilerini, yapamadıklarını, olamadıklarını bir kenara bırakıp mutlak sen ile konuşmaya ihtiyacım var. Çünkü ancak o zaman herkes, herkesle aynı noktada buluşabiliyor. 70 yaşındaki bir insandan muhteşem hayat dersleri alabilirsin, 5 yaşındaki bir çocukta unuttuğun duyguları hatırlarsın. Neden hep kalıplarımız var? Oysa ne kadar da ortak yollardan geçiyoruz. Unuttuğumuz ne çok şey var, şu an hatırlamadığımız bilmem ne üzüntünün yıldönümü geçiyor, gidiyor. Nasıl da çıkmaz sokakta hissettirmişti değil mi? Asla bir daha gülemeyeceğine bile inandırmıştın kendini. Hatta ilk güldüğünde aklına geliyordu yüreğin burkuluyordu. Evet evet bu hep böyle devam edecek diye inandırdığın acının bilmem kaçıncı yıldönümü bugün oysa. Nasıl da aştın ama nasıl üstesinden geldin. Seninle gurur duyuyorum. Tanıyor olmam farketmez ki dedim ya, hepimiz aynı yollardan geçiyoruz, sadece parmak izlerimiz ve sahnelerimiz farklı. Ne kadar çok yansımamız var. O yalnız sandığın yolda ışık yansa farkedeceksin ne kadar kalabalık arasındasın. Hayat seçeneklerden ibarettir, yolları çok, yokuşları diktir. Ve hiç şaşmaz, o dik yokuşun ardından sonra arkana bakmak bile aklından geçmez o karanlık yol, sarfettiğin efor tamamen bir rüya olarak kalır ve geçer. Sana bi’ sır vermek istiyorum; yapılan araştırmalar gösteriyor ki, duygusal acılar yaklaşık 10 ile 20 dakika arası sürer. Bu acıyı uzunca bir süre yaşatan ise yaşanan durumu sürekli düşünmek. Düşünmek acıyı arttırır. Umarım elimdeki kibriti yakarak sana kendimi gösterebildim. Yalnız değilsin, dostum.