Yaşını, konumunu, kimliğini, yetkilerini, yapamadıklarını, olamadıklarını bir kenara bırakıp mutlak sen ile konuşmaya ihtiyacım var. Çünkü ancak o zaman herkes, herkesle aynı noktada buluşabiliyor. 70 yaşındaki bir insandan muhteşem hayat dersleri alabilirsin, 5 yaşındaki bir çocukta unuttuğun duyguları hatırlarsın. Neden hep kalıplarımız var? Oysa ne kadar da ortak yollardan geçiyoruz. Unuttuğumuz ne çok şey var, şu an hatırlamadığımız bilmem ne üzüntünün yıldönümü geçiyor, gidiyor. Nasıl da çıkmaz sokakta hissettirmişti değil mi? Asla bir daha gülemeyeceğine bile inandırmıştın kendini. Hatta ilk güldüğünde aklına geliyordu yüreğin burkuluyordu. Evet evet bu hep böyle devam edecek diye inandırdığın acının bilmem kaçıncı yıldönümü bugün oysa. Nasıl da aştın ama nasıl üstesinden geldin. Seninle gurur duyuyorum. Tanıyor olmam farketmez ki dedim ya, hepimiz aynı yollardan geçiyoruz, sadece parmak izlerimiz ve sahnelerimiz farklı. Ne kadar çok yansımamız var. O yalnız sandığın yolda ışık yansa farkedeceksin ne kadar kalabalık arasındasın. Hayat seçeneklerden ibarettir, yolları çok, yokuşları diktir. Ve hiç şaşmaz, o dik yokuşun ardından sonra arkana bakmak bile aklından geçmez o karanlık yol, sarfettiğin efor tamamen bir rüya olarak kalır ve geçer. Sana bi’ sır vermek istiyorum; yapılan araştırmalar gösteriyor ki, duygusal acılar yaklaşık 10 ile 20 dakika arası sürer. Bu acıyı uzunca bir süre yaşatan ise yaşanan durumu sürekli düşünmek. Düşünmek acıyı arttırır. Umarım elimdeki kibriti yakarak sana kendimi gösterebildim. Yalnız değilsin, dostum.
