Garip bi’ şarkı, nereden öğrendiysem nakaratı dönüyor duruyor ritimli şekilde kulağımda. Yürürken ritimlerine uygun adım atıyorum ama bunu kimse anlamasın diye mücadele veriyorum. Gökyüzüne bakarak yürümece oyununa geçiyorum, cezası yere çakılmak. Göze aldım ki, göze aldım ki deyip tırsıyorum. Düşmek sorun değil de, birilerinin görmesi sıkıntılı. Küçükken de bisiklet sürerken tümsekte hep düşerdim. Bilirdim ama sanki inatlaşıyordum tümsekle. Neyse ben büyüyünce bunu da öğrenirim rahatlığıyla çocukluğun keyfini sürerdim. Hiç büyükmekte istemezdim zaten. Büyümek isteyen çocuklara da asla anlam veremezdim. Yanılmadığım güzel isteklerden biriymiş, kucaklıyorum küçüklüğümü. Galatasaray’lı bisikletim vardı ama Ebru Gündeş(neden?) kasedini ilk kim alırsa onun istediği takımı tutacağım dediğim için mecburi Fenerbahçe’liydim. Ama bu durumdan asla hoşnut değildim. Ben yine de inatla Fenerbahçe şampiyon diye gezerdim. Neyse ki 18 yaş dönümü diye bir şey var, bence herkesin 18’ine girerken hayatında değiştirdiği bi’ şeyler vardır. Ebru Gündeş kasedi uğruna kaç sene Fenerbahçe taraftarlığıma son verip canım takımım Galatasaray’a artık gönül verdiğimi bağırarak bile söylemeye başlamıştım. Ne kadar boş dert tasa edinmişim. Şimdi düşününce gülümsüyorum. Her takım çok güzel, kendine göre başarıları var ama bence gönül işi. Velhasıl kelam, büyüyoruz. Artık değişim için 18’i bekleyecek bir zaman dilimi de yok. Ölçüp, tartıp, biçiyorum tak tak tak işleme koyuveriyorum. Büyümek, gelişmek, ilerlemek biraz sancılı ama sonucu güzeel.
